تو خودت خوب می دونی که من چقدر دوست دارم          اگه تنهام بزاری بخدا کم میارم

تو مثه نور امیدی توی زندگی من          که اگه بری می میره بعد تو این روح و تن

مگه تو قول ندادی همیشه با من بمونی          پس چرا من رو زمین و تو روی آسمونی

گلکم دار و ندار من تویی          تو خودت اینو که بهتر می دونی

اما از وقتی که اینو فهمیدی          پر کشیده از نگات مهربونی